Przez cały Wielki Post przygotowywaliśmy się do Triduum Paschalnego.
Msza Wieczerzy Pańskiej Wielkiego Czwartku – ofiara, obecność i uczta.
Mszą sprawowaną w wieczór Wielkiego Czwartku rozpoczynamy Triduum Paschalne. Przypomina ona ową Ostatnią Wieczerzę, kiedy to Pan Jezus, tej nocy, której był wydany i umiłował swoich na świecie do końca, ofiarował Bogu Ojcu pod postaciami chleba i wina swoje Ciało i swoją Krew, dał apostołom do spożywania oraz im i ich następcom w kapłaństwie nakazał, aby Je ofiarowali. Naszą całą wewnętrzną uwagę kierujemy ku tajemnicom upamiętnianym zwłaszcza w tej Mszy św.: ustanowienie Eucharystii i sakramentu kapłaństwa oraz przykazanie miłości.
Wielki Piątek Męki Pańskiej – misterium śmierci
W tym dniu, w którym „Chrystus został ofiarowany jako nasza Pascha”, Kościół rozmyślając nad Męką swojego Pana i Oblubieńca oraz adorując Krzyż wspomina swe narodzenie z boku Chrystusa umierającego na Krzyżu i wstawia się do Boga za zbawienie całego świata. Zgodnie z najdawniejszą tradycją Kościół nie sprawuje w tym dniu Eucharystii.
Wielki Piątek Męki Pańskiej w całym Kościele jest dniem pokuty, w którym obowiązuje zachowanie wstrzemięźliwości i postu.
Porządek Liturgii Męki Pańskiej pochodzi z najstarszej tradycji Kościoła (Liturgia Słowa, adoracja Krzyża i Komunia Święta).
Osobista adoracja krzyża jest najpoważniejszym elementem w tym obrzędzie. Dlatego przedstawiamy Krzyż do adoracji każdemu z wiernych.
Wielka Sobota – trwa adoracja Jezusa w Najświętszym Sakramencie
W Wielką Sobotę Kościół trwa przy Grobie Pańskim, rozważając Mękę i Śmierć Chrystusa oraz jego zstąpienie do otchłani, a także w modlitwie i poście oczekuje na Jego Zmartwychwstanie. Kościół powstrzymuje się w tym dniu od sprawowania Ofiary Mszy świętej.
Niedziela Wielkanocna Zmartwychwstania Pańskiego
Wigilia Paschalna rozpoczyna się po zmroku. Zgodnie z bardzo dawną tradycją ta noc jest czuwaniem na cześć Pana. Wigilia sprawowana tej nocy upamiętnia świętą noc zmartwychwstania Pana, jest jakby „matką wszystkich świętych wigilii” (św. Augustyn).
Wigilia Paschalna, w którą Żydzi przez całą noc czuwają, oczekując przyjścia Pana mającego ich wybawić z niewoli faraona, była przez nich obchodzona jako doroczna pamiątka. Była ona figurą prawdziwej Paschy Chrystusa, a więc nocy prawdziwego wyzwolenia, w którą „Chrystus skruszywszy więzy śmierci, jako zwycięzca wyszedł z otchłani”. Od początku Kościół, zwłaszcza podczas nocy Wigilii, obchodził doroczną Paschę, która jest uroczystością nad uroczystościami. Albowiem Zmartwychwstanie Chrystusa jest umocnieniem naszej wiary i nadziei; przez Chrzest i Bierzmowanie już zostaliśmy wszczepieni w paschalne misterium Chrystusa, umarliśmy, zostaliśmy pogrzebani i wskrzeszeni razem z Nim i z Nim też będziemy. Wigilia jest również oczekiwaniem na przyjście Pana.
Wigilia tej nocy ma następujący układ: po krótkim obrzędzie światła (jest to pierwsza część Wigilii), Kościół święty rozważa wielkie dzieła, jakich Pan Bóg dokonał od początku dla swego ludu i wyraża ufność w słowo i obietnice Boże (część druga, czyli Liturgia Słowa); następnie wraz ze swymi nowymi członkami, odrodzonymi w chrzcie (część trzecia), zostaje zaproszony do stołu, który Pan przygotował Kościołowi, jako upamiętnienie jego śmierci i zmartwychwstania, w oczekiwaniu na jego przyjście (część czwarta).